Experimentele benaderingen voor het bepalen van de samenstelling van nucleïnezuren, bijvoorbeeld RNA en DNA, kunnen gewoonlijk worden geclassificeerd in biofysische en biochemische methoden. Biofysische methoden gebruiken de fundamentele fysische eigenschappen van moleculen voor constitutiebepaling, waaronder röntgenkristallografie, NMR en cryo-EM. Biochemische methoden benutten de chemische eigenschappen van nucleïnezuren met behulp van specifieke reagentia en omstandigheden om de samenstelling van nucleïnezuren te testen. Dergelijke methoden kunnen chemisch onderzoek met specifieke reagentia inhouden, of berusten op natuurlijke of analoge chemie. Verschillende experimentele benaderingen hebben unieke verdiensten en zijn geschikt voor verschillende experimentele doeleinden.
Biofysische methoden
X-ray kristallografie
Röntgenkristallografie is niet gebruikelijk voor nucleïnezuren alleen, aangezien noch DNA noch RNA gemakkelijk kristallen vormen. Dit is te danken aan de grotere mate van intrinsieke ziekte en dynamiek in nucleïnezuurstructuren en de negatief geladen (deoxy) ribose-fosfaat-skeletten, die elkaar in de directe nabijheid afstoten. Kortom, gekristalliseerde nucleïnezuren hebben de neiging om gecomplexeerd te worden met een eiwit van belang om structurele regulatie te bieden en de negatieve lading te neutraliseren.
Afbeelding 225A | Capillaire blotting systeemopstelling voor de overdracht van RNA van een electrophoresis gel naar een blotting membraan. | RNA405 / Public domain | Page URL : (https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Capillary_blot_setup.svg) from Wikimedia Commons
Auteur : Milos Pawlowski
Reacties
Een reactie posten