Eremetische monniken, of kluizenaars, leven in eenzaamheid, terwijl cenobieten in gemeenschappen leven, gewoonlijk in een klooster, onder een verordening (of praktijkcode) en worden bestuurd door een abt. Oorspronkelijk waren alle christelijke monniken kluizenaars, naar het voorbeeld van Antonius de Grote. Hoewel de behoefte aan een of andere vorm van georganiseerde spirituele begeleiding Pachomius in 318 ertoe bracht zijn vele volgelingen te organiseren in wat het eerste klooster zou worden. Al snel werden overal in de Egyptische woestijn soortgelijke instellingen opgericht, evenals de rest van de oostelijke helft van het Romeinse Rijk. Vrouwen voelden zich voornamelijk tot de beweging aangetrokken. Centrale figuren in de ontwikkeling van het kloosterleven waren Basilius de Grote in het oosten en, in het westen, Benedictus, die de beroemde regeling van Sint-Benedictus creëerde,die de meest gebruikelijke regeling zou worden gedurende de middeleeuwen en het startpunt voor een andere monastieke regels.
Afbeelding 123B | De Kerk van het Oosten tijdens de Middeleeuwen. Kościół_Wschodu_w_Średniowieczu.svg: Hoodinski / Attribution-Share Alike 3.0 Unported
Auteur : Martin Bakers
Referenties:
Geschiedenis en uitbreiding van het christendom van zijn oorsprong tot de 5e eeuw
Reacties
Een reactie posten