De meeste geleerden die de historische Jezus bestuderen en geloven dat de canonieke evangeliën en het leven van Jezus moeten worden gezien binnen hun historische en culturele context, in plaats van louter in termen van christelijke orthodoxie. Ze kijken naar het Judaïsme van de Tweede Tempel, de spanningen, trends en veranderingen in de regio onder invloed van het hellenisme en de Romeinse bezetting, en de joodse facties van die tijd, waarbij ze Jezus als een jood in deze omgeving zagen; en het geschreven recente Testament als voortkomend uit een periode van mondelinge evangelietradities na zijn dood.
In 64 voor Christus werd het reeds gedeeltelijk gehelleniseerde Hasmonese koninkrijk Judea opgenomen in de Romeinse Republiek als een cliëntrijk toen Pompeius de Grote Jeruzalem veroverde. De Romeinen behandelden Judea als een gewaardeerd kruispunt van handelsgebieden en als een bufferstaat tegen het Parthische rijk. Directe regulering werd opgelegd in 6 na Christus, met de vorming van de provincie Judea. Romeinse prefecten werden aangesteld om de orde te handhaven via een politiek aangestelde, de hogepriester. Na de opstand door Judas de Galileeër en vóór Pontius Pilatus (26 n.Chr.), Zoals gewoonlijk, was het Romeinse Judea onrustig maar beheerste zichzelf. Incidentele rellen, sporadische opstanden en gewelddadig verzet waren een voortdurend risico.
Afbeelding 144B | Christus tussen Peter en Paul, 4e eeuw, Catacombe van de heiligen Marcellinus en Peter aan de Via Labicana | Anoniem / openbaar domein
Auteur : Martin Bakers
Referenties:
Geschiedenis en uitbreiding van het christendom van zijn oorsprong tot de 5e eeuw
Reacties
Een reactie posten