Brons verving steen in wapens. Historisch gezien ontwikkelde het zwaard zich in de bronstijd en evolueerde het uit de dolk; de vroegste exemplaren dateren uit ongeveer 1600 voor Christus. Het latere zwaard uit de ijzertijd bleef vrij kort en zonder pareerstang. De spatha, zoals deze zich ontwikkelde in het laat-Romeinse leger, werd de voorloper van het Europese zwaard van de middeleeuwen, aanvankelijk aangenomen als het, en pas in de hoge middeleeuwen, ontwikkelde zich tot het klassieke wapenzwaard met pareerstang. Zwaarden uit de vroege ijzertijd waren significant verschillend van latere stalen zwaarden. Ze waren door het werk gehard, in plaats van door de doof gehard, waardoor ze ongeveer hetzelfde of slechts iets beter waren in termen van sterkte en hardheid dan eerdere bronzen zwaarden. Dit betekende dat ze tijdens gebruik alsnog uit vorm konden worden gebogen. De gemakkelijkere productie is echteren de grotere beschikbaarheid van de grondstof maakte productie op veel grotere schaal mogelijk.
Authors: Peter Skalfist
Belongs to collection: Geschiedenis van wapens en militaire technologie sinds de oprichting
Pages: 148